Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

be in suspense

  • 1 suspense

    suspensē, adv. [suspensus], hesitatingly, in suspense; comp.:

    suspensius,

    Aug. Conf. 10, 34 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > suspense

  • 2 sollicitus

    sollĭcĭtus ( sōlĭcĭtus), a, um, adj. [sollus-cieo; cf. sollicito], thoroughly moved, agitated, disturbed.
    I.
    Of physical motion ( poet. and rare).
    1.
    As attrib. of motus, restless, unceasing:

    quae sollicito motu carerent, referring to the elements in constant motion, as air, water, etc.,

    Lucr. 1, 343: sic igitur penitus qui in ferro'st abditus aër Sollicito motu semper jactatur, i. e. an unceasing air-current within the iron, to explain its attraction by the magnet, id. 6, 1038.—
    2.
    Of the sea agitated by storms:

    ut mare sollicitum stridet,

    Verg. G. 4, 262. —
    3.
    Pregn., with the idea of distress (v. II. B.):

    utile sollicitae sidus utrumque rati,

    to a ship in distress, Ov. F. 5, 720: sollicitae porro plenaeque sonoribus aures, agitated, vibrating ( by disease), Lucr. 6, 1185:

    corpus,

    Sen. Herc. Fur. 1299.—
    4.
    Sollicitum habere (cf. II. A. and B. infra), = sollicitare:

    omnes sollicitos habui,

    kept them busy, on the move, Ter. Heaut. 3, 1, 52 Donat. ad loc.
    II.
    Of mental affections, full of anxiety, excitement, distracted by cares, engaged, troubled, disturbed (opp. quietus).
    A.
    Of cares of business; esp. sollicitum habere, to keep busy, engaged (Plaut. and Ter.):

    (clientes) qui neque leges colunt, neque, etc., sollicitos patronos habent,

    Plaut. Men. 4, 2, 12 Brix ad loc.;

    4, 2, 21: quorum negotiis nos absentum sollicitae noctes et dies sumus semper,

    id. Stich. 1, 1, 6:

    hem, tot mea Solius solliciti sunt curā, of servants busy in attending their master,

    Ter. Heaut. 1, 1, 77: numquid vis? Py. Ne magis sim pulcer quam sum:

    ita me mea forma habet sollicitum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 95; cf.:

    Hispaniae armis sollicitae,

    Sall. H. 1, 48 Dietsch. —
    B.
    Of restlessness from fear, suspense, etc., full of anxiety, agitated, alarmed, solicitous, anxious (opp. securus; freq. and class.): sollicitum habere, to fill with apprehension and fear, keep in anxiety; constr.,
    1.
    Absol.:

    in quibus si non erunt insidiae... animus tamen erit sollicitus,

    Cic. Phil. 12, 11, 36:

    diutius videtur velle eos habere sollicitos a quibus se putat diuturnioribus esse molestiis conflictatum,

    id. Fam. 6, 13, 3:

    quae maxime angere atque sollicitam habere vestram aetatem videtur,

    id. Sen. 19, 66:

    sollicitum te habebat cogitatio periculi mei,

    id. Fam. 7, 3, 1; so id. Att. 2, 18, 1; id. Sest. 11, 25:

    initia rerum quae... sollicitam Italiam habebant,

    Caes. B. C. 3, 22:

    cum satis per se ipsum Samnitium bellum et,... sollicitos haberet patres,

    Liv. 8, 29, 1:

    solliciti et incerti rerum suarum Megaram referre signa jubent,

    id. 24, 23, 5:

    sollicitae ac suspensae civitati,

    id. 27, 50 med.:

    quid illis nos sollicitis ac pendentibus animi renuntiare jubetis,

    id. 7, 30, 22:

    sollicitae mentes,

    Ov. F 3, 362:

    pectus,

    id. M. 2, 125:

    mens,

    Curt. 4, 13, 2:

    animi,

    Hor. Ep. 1, 5, 18:

    ego percussorem meum securum ambulare patiar, me sollicito?

    Sen. Clem. 1, 9, 4:

    sollicitus est et incertus sui quem spes aliqua proritat,

    id. Ep. 23, 2:

    ut sollicitus sim cum Saturnus et Mars ex contrario stabunt,

    alarmed, id. ib. 88, 14:

    fertur sollicitas tenuisse deas,

    kept them in anxious suspense, Stat. Achill. 2, 338:

    nunc sollicitam timor anxius angit,

    Verg. A. 9, 89.—And opposed to securus and securitas:

    quid est turpius quam in ipso limine securitatis esse sollicitum?

    Sen. Ep. 22, 5:

    securo nihil est te pejus, eodem Sollicito nihil est te melius,

    Mart. 4, 83, 1; so id. 5, 31, 8; Sen. Ep. 124, 19; Quint. 11, 3, 151; Tac. H. 4, 58.—
    2.
    With abl.:

    sollicitam mihi civitatem suspitione, suspensam metu... tradidistis,

    Cic. Agr. 1, 8, 23:

    Sophocles, ancipiti sententiarum eventu diu sollicitus,

    Val. Max. 9, 12, 5 ext.
    3.
    With de:

    sollicitus eram de rebus urbanis,

    Cic. Fam. 2, 12, 1:

    de tuā valetudine,

    id. ib. 16, 7, 1:

    sollicita civitas de Etruriae defectione fuit,

    Liv. 27, 21 med.:

    sollicitum te esse scribis de judicii eventu,

    Sen. Ep. 24, 1:

    desii jam de te esse sollicitus,

    id. ib. 82, 1.—
    4.
    With pro:

    ne necesse sit unum sollicitum esse pro pluribus,

    Cic. Lael. 13, 45.—
    5.
    With propter: sollicitus propter iniquitatem locorum, Liv. 38, 40, 9; 44, 3, 5 infra.—
    6.
    With adverb. acc. vicem, for the fate of:

    sollicito consuli et propter itineris difficultatem et eorum vicem,... nuntius occurrit,

    Liv. 44, 3, 5:

    ut meam quoque, non solum reipublicae vicem videretur sollicitus,

    id. 28, 43, 9:

    clamor undique ab sollicitis vicem imperatoris militibus sublatus,

    id. 28, 19, 17.—
    7.
    With gen.:

    non sollicitus futuri, pendet (filius tuus mortuus),

    Sen. Cons. Marc. 19, 6.—
    8.
    With dat. (late Lat.):

    ne solliciti sitis animae vestrae, neque corpori vestro,

    Vulg. Matt. 6, 25.—
    9.
    With ex:

    ex hoc misera sollicita'st, diem Quia olim in hunc, etc.,

    Ter. And. 1, 5, 33:

    haec turba sollicita ex temerariā regis fiduciā,

    Curt. 3, 1, 17.—
    10.
    With ne, like verbs of fearing:

    (mater) sollicita est ne eundem conspiciat, etc.,

    Cic. Mur. 41, 88:

    legati Romanorum circuire urbes, solliciti ne Aetoli partis alicujus animos ad Antiochum avertissent,

    apprehensive, Liv. 35, 31, 1:

    sollicitis populis ne suas operiant terras,

    Plin. 11, 29, 35, § 104:

    sollicitus Solon, ne tacendo parum reipublicae consuleret,

    Just. 2, 7, 9; Front. Strat. 1, 1, 6.—
    11.
    With interrog.-clause:

    solliciti erant quo evasura esset res,

    Liv. 30, 21 init.:

    quam sim sollicitus, quidnam futurum sit,

    Cic. Att. 8, 6, 3.—
    C.
    In gen., troubled, disturbed, afflicted, grieved; constr. absol., with abl. alone, or with de:

    sollicitus mihi nescio quā re videtur,

    Plaut. Merc. 2, 3, 30:

    neque est consentaneum ullam honestam rem, ne sollicitus sis... deponere,

    lest you be troubled by cares, Cic. Lael. 13, 47:

    vehementer te esse sollicitum et praecipuo quodam dolore angi,

    id. Fam. 4, 3, 1:

    vehementer populum sollicitum fuisse de P. Sullae morte,

    id. ib. 9, 10, 3:

    num eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse,

    afflicted by remorse, id. Fin. 2, 17, 55:

    hoc genus omne Maestum ac sollicitum est cantoris morte Tigelli,

    Hor. S. 1, 2, 3.—
    D.
    Excited, passionate (rare):

    qui, ut sint pudici, solliciti tamen et anxii sunt,

    Cic. Tusc. 4, 33, 70:

    atqui sollicitae nuntius hospitae, Suspirare Chloen.. Dicens, etc.,

    Hor. C. 3, 7, 9; so, = avidus, with gen. or de ( poet. and post-class.):

    hominem cuppedinis sollicitum,

    Lucr. 5, 46:

    de regno sollicitus ( = avidus regni potiundi),

    Just. 1, 10, 6.—
    E.
    Very careful for, concerned in, punctilious, particular about (post-Aug.; freq.); constr. absol., with de, circa, in, or obj.-inf.:

    ne decet quidem, ubi maxima rerum monumenta versantur, de verbis esse sollicitum,

    Quint. 8, 3, 13:

    de quorum sumus judicio solliciti,

    for whose judgment we care, id. 10, 7, 24:

    dixit Cicero, non se de ingenii famā, sed de fide esse sollicitum,

    id. 11, 1, 74:

    nec sum in hoc sollicitus, dum res ipsa appareat,

    id. 8, 4, 15:

    eloquentia non in verba sollicita,

    Sen. Ben. 7, 8, 2:

    si tamen contingere eloquentia non sollicito potest,

    id. Ep. 75, 5:

    cur abis, non sollicitus prodesse bonis, nocere malis?

    id. Hippol. 976; cf.

    in double sense,

    Mart. 4, 83, 2 and 5.—
    F.
    = sollicitatus (v. sollicito; poet.):

    solliciti jaceant terrāque premantur iniquā qui, etc.,

    without repose, Ov. Am. 2, 16, 15.
    III.
    Of abstr. and inanim. things.
    1.
    In gen., solicitous, mournful, full of or connected with cares and anxiety, anxious, disturbed (class.;

    often approaching the signif. II.): scio quam timida sit ambitio, et quam sollicita sit cupiditas consulatūs,

    how full of cares is the desire for the consulship, Cic. Mil. 16, 42:

    id est proprium civitatis ut sit libera et non sollicita rei cujusque custodia,

    i. e. that nobody be disturbed in the quiet possession of his property, id. Off. 2, 22, 78:

    est enim metus futurae aegritudinis sollicita exspectatio,

    id. Tusc. 5, 18, 52:

    quam sit omnis amor sollicitus et anxius,

    fraught with solicitude, id. Att. 2, 24, 1: assentior, sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, id. Fragm. Rep. ap. Prisc. p. 801 P. (Rep. 3, 27, 39): sollicitam lucem rapuisti Ciceroni, the mournful light, i. e. life, Vell. 2, 66:

    in sollicito civitatis statu,

    Quint. 6, 1, 16:

    Hermagoras, vir diligentiae nimium sollicitae,

    evercareful, id. 3, 11, 22:

    sollicitum dicendi propositum,

    anxiously accurate, id. 11, 1, 32:

    sollicita parentis diligentia,

    earnest care, id. 6, prooem. 1; so id. 6, 12, 16:

    sollicitae actiones,

    carefully elaborated, id. 4, 1, 57: causae sollicitae (opp. securae), [p. 1723] very doubtful cases, i. e. in which there is anxious suspense about the issue, id. 11, 3, 151: captarum (ferarum) sollicita possessio;

    saepe enim laniant dominos,

    Sen. Vit. Beat. 14, 2:

    maxima quaeque bona sollicita sunt,

    id. ib. 17, 4; id. Ep. 14, 18:

    noctes, id. Ira, 2, 20, 1: tutela,

    id. Cons. Marc. 11, 3:

    sollicitos fecisti, Romule, ludos,

    Ov. A. A. 1, 101:

    quisque, sibi quid sit Utile, sollicitis supputat articulis,

    id. P. 2, 3, 18:

    sollicito carcere dignus eras,

    a prison carefully guarded, id. Am. 1, 6, 64:

    Cressa... sollicito revocavit Thesea filo,

    Stat. S. 2, 6, 26:

    pudor,

    Mart. 11, 45, 7:

    amor,

    Ov. H. 19 (18), 196:

    os,

    id. P. 4, 9, 130:

    frons,

    Hor. C. 3, 29, 16:

    manus,

    Ov. Tr. 5, 2, 2:

    preces,

    id. P. 3, 1, 148:

    prex,

    Hor. C. 1, 35, 5:

    vita,

    id. S. 2, 6, 62:

    lux,

    Ov. Tr. 4, 10, 116:

    senecta,

    id. M. 6, 500:

    libelli,

    Mart. 9, 58, 5:

    saccus,

    id. 12, 60 b, 3:

    fuga,

    Ov. Tr. 4, 1, 50:

    sedes,

    id. ib. 4, 1, 85:

    via,

    id. ib. 1, 11, 2:

    terrae,

    id. M. 15, 786.— Hence,
    2.
    = sollicitum habens, that causes distress, distressing, trying:

    quid magis sollicitum dici potest,

    what more distressing fact can be mentioned? Cic. Mil. 2, 5:

    in quā (tyrannorum) vitā nulla... potest esse fiducia, omnia semper suspecta atque sollicita,

    causing alarm, id. Lael. 15, 52:

    sollicitumque aliquid laetis intervenit,

    Ov. M. 7, 454:

    o mihi sollicitum decus ac suprema voluptas,

    Stat. Th. 7, 363; so,

    opes,

    Hor. S. 2, 6, 79:

    aurum,

    Sen. Hippol. 519:

    pretia,

    id. Herc. Fur. 461:

    timor or metus,

    Ov. H. 1, 12; 8, 76; 13, 124; id. P. 3, 2, 12; id. Tr. 3, 11, 10:

    cura,

    id. P. 1, 5, 61; Sen. Thyest. 922:

    dolor,

    Ov. A. A. 3, 374:

    taedium,

    Hor. C. 1, 14, 17:

    fatum,

    Ov. P. 4, 10, 11.
    IV.
    Of animals (rare): sollicitum animal (canis) ad nocturnos strepitus, very attentive to, i. e. watchful, Liv. 5, 47, 3; so Ov. M. 11, 599:

    solliciti terrentur equi,

    id. F. 6, 741:

    lepus,

    timid, id. ib. 5, 372.
    V.
    Comp.: sollicitior (mostly post-Aug.; for which Cic. has magis sollicitus; v. III. 2. supra) homo, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    nos circa lites raras sollicitiores,

    too particular about, Quint. 7, 1, 43:

    sollicitior rei familiaris diligentia,

    id. 12, 1, 6:

    innocentiam sollicitiore habituri loco,

    Sen. Ben. 3, 13, 1:

    (pauperes) sollicitiores divitibus,

    id. Cons. Helv. 12, 1:

    quod est sollicitius,

    id. Tranq. 1, 15:

    qui non sollicitior de capitis sui decore sit quam de salute,

    id. Brev. Vit. 12, 3:

    pro vobis sollicitior,

    Tac. H. 4, 58.— Sup. (post-Aug. and rare):

    illorum brevissima ac sollicitissima aetas est,

    Sen. Brev. Vit. 16, 1.— Adv.: sollĭcĭtē (post-Aug.).
    1.
    Carefully, punctiliously, anxiously: vestis nec servata, nec sumenda sollicite, Ser. Samm. ap. Sen. Tranq. 1, 5:

    in conviviis lingua sollicite etiam ebriis custodienda est,

    Sen. Clem. 1, 26, 2:

    recitare,

    Plin. Ep. 6, 15, 4:

    exspectatus,

    Front. Strat. 3, 12, 1; id. Aquaed. 103:

    sollicitius et intentius,

    Plin. Ep. 1, 4, 2:

    custodiendus est honor,

    id. ib. 1, 19, 4:

    cavere,

    App. Mag. p. 274, 35.— Sup.:

    urbis curam sollicitissime agere,

    Suet. Claud. 18.—
    2.
    With grief, solicitude (class.:

    sollicito animo): sollicite possidentur,

    their possession is connected with solicitude, Sen. Ep. 76, 30:

    laetus,

    Sil. 6, 572.— Sup., Sen. Ep. 93, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > sollicitus

  • 3 suspēnsus

        suspēnsus adj.    [P. of suspendo], raised, elevated, borne up, suspended: Roma cenaculis suspensa: saxis suspensam hanc aspice rupem, V.: fluctu suspensa tumenti, skimming lightly, V.— Suspended, pressing lightly, light: Suspenso gradu placide ire, on tiptoe, T.: suspenso digitis gradu, O.: evagata noctu suspenso pede, Ph.—Fig., uncertain, hovering, doubtful, wavering, hesitating, in suspense, anxious: civitas metu: maneo Thessalonicae suspensus: populos inter spem metumque suspensos animi habere, L.: suspenso animo exspectare, quod quis agat: dimissis suspensā re legatis, L.: voltus.— Dependent: ex fortunā fides, L.: animi ex tam levibus momentis fortunae, L.
    * * *
    suspensa, suspensum ADJ
    in a state of anxious uncertainty or suspense, light

    Latin-English dictionary > suspēnsus

  • 4 suspendo

    suspendo, di, sum, 3, v. a. [sus, from subs, for sub; v. sub, III., and pendo], to hang up, hang, suspend (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    pernas suspendito in vento biduum... suspendito in fumo biduum... suspendito in carnario,

    Cato, R. R. 162, 3:

    aliquid in fumo,

    Plin. 30, 4, 11, § 31:

    suspensae in litore vestes,

    Lucr. 1, 305:

    religata ad pinnam muri reste suspensus,

    Liv. 8, 16, 9:

    oscilla ex altā pinu,

    Verg. G. 2, 389:

    columbam malo ab alto,

    id. A. 5, 489:

    tignis nidum suspendat hirundo,

    id. G. 4, 307:

    habilem arcum umeris,

    id. A. 1, 318:

    stamina telā,

    Ov. M. 6, 576:

    aliquid collo,

    Plin. 37, 9, 40, § 124:

    (ranae) suspensae pedibus,

    id. 32, 8, 29, § 92; Col. 7, 10, 3:

    aliquid e collo,

    Plin. 23, 7, 63, § 125:

    allium super prunas,

    id. 19, 6, 34, § 115:

    vitem sub ramo,

    id. 17, 23, 35, § 209:

    cocleam in fumo,

    id. 30, 4, 11, § 31: aliquid lance, to weigh, Pert. 4, 10; cf.:

    in trutinā Homerum,

    Juv. 6, 438:

    suspendi a jugulis suis gladios obsecrantes,

    Amm. 17, 12, 16:

    se suspendit fenestrā,

    i. e. to look out, App. M. p. 148, 6.— Poet.:

    nec sua credulitas piscem suspenderat hamo,

    had hung, caught, Ov. M. 15, 101.—In a Greek construction: [p. 1820] (pueri) laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, with their satchels hanging on their arms, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., of persons.
    a.
    To choke to death by hanging, to hang (cf.:

    suffoco, strangulo): capias restim ac te suspendas,

    Plaut. Poen. 1, 2, 184; cf. id. Pers. 5, 2, 34:

    nisi me suspendo, occidi,

    id. Rud. 5, 3 59:

    se suspendere,

    id. Trin. 2, 4, 135; Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129; id. Att. 13, 40, 1: caput obnubito: arbori infelici suspendito, Lex. ap. Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 6:

    uxorem suam suspendisse se de ficu,

    Cic. de Or. 2, 69, 278:

    se e ficu,

    Quint. 6, 3, 88:

    hominem in oleastro,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    more vel intereas capti suspensus Achaei,

    Ov. Ib. 297:

    aliquem in furcā,

    Dig. 48, 13, 6; cf.:

    virgines, quae corporibus suspensis demortuae forent,

    Gell. 15, 10, 2.—
    b.
    To hang at the whipping-post; pass., to be flogged, Amm. 15, 7, 4.—
    2.
    Of offerings in a temple, to hang up, dedicate, consecrate:

    votas vestes,

    Verg. A. 12, 769; cf. id. ib. 9, 408:

    arma capta patri Quirino,

    id. ib. 6, 859:

    vestimenta maris deo,

    Hor. C. 1, 5, 15:

    insignia,

    Tib. 2, 4, 23.—
    3.
    Esp., of buildings, to build upon arches or vaults, to arch or vault: primus balneola suspendit, Cic. Fragm. ap. Non. 194, 14; cf. id. Top. 4, 22:

    pavimenta,

    Pall. 1, 20, 2:

    cameras harundinibus,

    to arch over, Plin. 16, 36, 64, § 156:

    castra saxis praeruptis,

    to build on, Sil. 3, 556:

    velabra,

    Amm. 14, 6, 25:

    duo tigna... suspenderent eam contignationem,

    propped up, supported, Caes. B. C. 2, 9, 2; cf. id. ib. § 5.—
    b.
    Transf. (with esp. reference to the thing beneath), to prop up, hold up, support:

    muro suspenso furculis,

    Liv. 38, 7, 9:

    agentem ex imo rimas insulam,

    Sen. Ben. 6, 15, 5:

    tellus ligneis columnis suspenditur,

    Plin. 33, 4, 21, § 68:

    dolia subjectis parvis tribus lapidibus suspenduntur,

    Col. 12, 18, 6; cf. id. 2, 15, 6; 3, 13, 8:

    orbis Libycos Indis dentibus,

    tables with ivory feet, Mart. 2, 43, 9:

    cum terra levis virgultaque molem suspendant,

    Luc. 3, 397; Petr. 135:

    pes summis digitis suspenditur,

    is raised on tiptoe, Quint. 11, 3, 125.—
    c.
    Esp., of ploughing, etc., to lift up, raise:

    si non fuerit tellus fecunda... tenui sat erit suspendere sulco,

    Verg. G. 1, 68:

    ripas... litora multo vomere suspendere,

    Stat. Th. 4, 181; cf.:

    vineam in summā terrā suspendere,

    Col. 3, 13.—
    II.
    Trop.; pass. suspendi, to depend, rest, etc.
    A.
    In gen. (very rare):

    extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes,

    dependent upon externals, Cic. Fam. 5, 13, 1:

    cui viro ex se ipso apta sunt omnia, nec suspensa aliorum aut bono casu aut contrario pendere, etc.,

    id. Tusc. 5, 12, 36:

    genus, ex quo ceterae species suspensae sunt,

    Sen. Ep. 58, 7:

    numquam crediderim felicem ex felicitate suspensum,

    id. ib. 98, 1.—
    B.
    In partic., to cause to be suspended, i. e.,
    1.
    To make uncertain or doubtful, to keep in suspense:

    medio responso rem suspenderunt,

    Liv. 39, 29, 1:

    illa Suspendit animos fictā gravitate rogantum,

    Ov. M. 7, 308:

    ea res omnium animos exspectatione suspenderat,

    Curt. 9, 7, 20:

    aliquem exspectatione,

    Plin. Ep. 2, 20, 3:

    diu judicum animos,

    Quint. 9, 2, 22; cf.:

    senatum ambiguis responsis,

    Suet. Tib. 24:

    suspensa ac velut dubitans oratio,

    Quint. 10, 7, 22:

    exspectationem,

    Curt. 7, 4, 14; cf. infra, in the P. a. —
    2.
    To stay, stop, check, interrupt, suspend (syn. supprimo):

    nec jam suspendere fletum Sustinet,

    Ov. F. 4, 849:

    lacrimas,

    id. Am. 1, 7, 57:

    spiritum,

    Quint. 1, 8, 1:

    sermonem,

    Quint. 11, 3, 35 sq.:

    fluxiones oculorum,

    Plin. 28, 7, 21, § 73:

    epiphoras,

    id. 25, 12, 91, § 143:

    causas morbi,

    Veg. Vet. 3, 65, 5:

    gressum,

    id. ib. 2, 55, 3:

    manum tuam,

    id. ib. 2, 40, 3; cf. P. a. 2. infra. —
    * 3.
    To hang or fix upon something:

    suspendit pictā vultum mentemque tabellā,

    Hor. Ep. 2, 1, 97.—
    4.
    Aliquem or aliquid naso (adunco), to turn up one ' s nose at, to sneer at a person or thing (Horatian):

    naso suspendis adunco Ignotos,

    Hor. S. 1, 6, 5:

    Balatro suspendens omnia naso,

    id. ib. 2, 8, 64.—
    5.
    Of a temporary removal from office, to suspend:

    duobus hunc (episcopum) mensibus, Greg. M. Ep. 3, 46: ab officio suspensus,

    id. ib. —Hence, suspen-sus, a, um, P. a.
    A.
    Lit. (mostly poet. and in post-Aug-prose).
    1.
    Raised, elerated, suspended: Roma cenaculis sublata atque suspensa, Cic. Agr. 2, 35, 96; so,

    saxis suspensam hanc aspice rupem,

    Verg. A. 8, 190: equi illi Neptunii, qui per undas currus suspensos rapuisse dicuntur, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 27, 67; cf.:

    vel mare per medium fluctu suspensa tumenti Ferret iter,

    skimming lightly over the waters, Verg. A. 7, 810:

    (corus) suspensum in terras portat mare,

    raised on high, Sil. 1, 470:

    suspensis auribus,

    Prop. 3, 6 (4, 5), 8:

    aura suspensa levisque,

    Lucr. 3, 196:

    terra,

    loosened, loose, Col. 11, 3, 54:

    suspensissimum pastinatum,

    id. 3, 13, 7:

    (oliva) inicitur quam mundissimis molis suspensis ne nucleus frangatur,

    id. 12, 51, 2, and 54, 2:

    radix suspensa pariter et mersa,

    Plin. Ep. 8, 20, 6:

    suspensum inter nubila corpus,

    Sil. 12, 94; 1, 470:

    loco ab umore suspenso,

    Pall. 1, 40, 1:

    alituum suspensa cohors,

    Sen. Phoen. 77.—
    2.
    Transf., suspended, i. e. pressing or touching lightly, light:

    suspenso gradu placide ire perrexi,

    on tiptoe, Ter. Phorm. 5, 6, 28; so,

    gradu,

    Ov. F. 1, 426; 6, 338; cf.:

    evagata noctu suspenso pede,

    Phaedr. 2, 4, 18:

    pedes,

    Sen. Contr. 1 praef. fin.:

    suspensa levans digitis vestigia primis,

    Verg. Cir. 212:

    vestigia,

    Sil. 15, 617:

    suspensā manu commendare aliquem,

    slightly, Plin. Ep. 6, 12, 1:

    suspensis dentibus,

    Lucr. 5, 1069:

    suspensis passibus,

    Amm. 14, 2, 31:

    molis suspensis,

    Col. 12, 51, 2; 12, 54, 2.—
    B.
    Trop.
    1.
    Uncertain, hovering, doubtful, wavering, hesitating, in suspense, undetermined, anxious (the predom. and class. signif.;

    syn.: incertus, dubius): nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere,

    Cic. Agr. 2, 25, 66; cf.:

    civitas suspensa metu,

    id. ib. 1, 8, 23:

    suspensum me tenes,

    id. Att. 10, 1, 2:

    maneo Thessalonicae suspensus,

    id. ib. 3, 8, 2; Hirt. B. G. 8, 43:

    tot populos inter spem metumque suspensos animi habetis,

    Liv. 8, 13:

    suspensus animus et sollicitus,

    Cic. Att. 2, 18, 1:

    suspenso animo exspectare, quod quis agat,

    id. ib. 4, 15, 10:

    animus,

    id. de Or. 1, 56, 239; id. Fam. 16, 3, 2; id. Verr. 2, 5, 6, § 14:

    animus suspensus curis majoribus,

    id. Phil. 7, 1, 1:

    auditā inspectāque re, omnia suspensa neutro inclinatis sententiis reliquere,

    Liv. 34, 62, 16:

    dimissis suspensā re legatis,

    id. 31, 32, 5.— Comp.:

    exercitus suspensiore animo, Auct. B. Afr. 48, 3: suspensus incertusque vultus, coloris mutatio,

    Cic. Clu. 19, 54; 3, 8; cf.: hominum exspectationem et spem rei publicae suspensam tenere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 1; Cic. Fam. 11, 8, 1:

    suspensam dubiamque noctem spe ac metu exegimus,

    Plin. Ep. 6, 20, 19:

    pro homine amicissimo,

    id. ib. 8, 5, 3:

    munera suspensi plena timoris,

    Ov. H. 16, 84 Ruhnk.:

    suspensa et obscura verba,

    Tac. A. 1, 11.— Neutr. absol.:

    quare non semper illam (nequitiam) in suspenso relinquam?

    Sen. Ep. 97, 14:

    est suspensum et anxium, de eo, quem ardentissime diligas, interdum nihil scire,

    Plin. Ep. 6, 4, 3:

    rem totam in suspenso reliqui,

    id. ib. 10, 31 (40), 4:

    ipse in suspenso tenuit,

    Tac. H. 1, 78 fin.:

    si adhuc in suspenso sit statuta libertas,

    Dig. 9, 4, 15; Just. Inst. 1, 12, 5.—
    2.
    Of goods held under a lien or judgment:

    suspensis amici bonis libellum deicio creditoribus ejus me obligaturus,

    Sen. Ben. 4, 12, 3.—
    3.
    Dependent:

    qui fideles nobis socii, qui dubii suspensaeque ex fortunā fidei,

    Liv. 44, 18, 4:

    animos ex tam levibus momentis fortunae suspensos,

    id. 4, 32, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > suspendo

  • 5 exanimis

        exanimis e, adj.    [ex + anima], lifeless, dead: (columba) Decidit exanimis, V.: ut exanimem labentem ex equo Scipionem vidit, L.: artūs, O.— Fig., breathless, terrified, dismayed: legiones vice unius, with suspense for the fate of, etc., L.: Audiit exanimis, V.: metu, H.
    * * *
    exanimis, exanime ADJ
    dead; lifeless; breathless, terrified, dismayed

    Latin-English dictionary > exanimis

  • 6 pendeō

        pendeō pependī, —, ēre    [PAND-], to hang, hang down, be suspended: sagittae pendebant ab umero: pendebant molles super ora capilli, O.: telum summo clipei umbone pependit, V.: chlamydemque, ut pendeat apte, Conlocat, hang becomingly, O.: ego plectar pendens, shall be strung up and flogged, T.: pendebit fistula pinu, V.: E trabe pependit onus, O.: inter merces, be exposed for sale, Ph.: Omnia sunt hominum tenui pendentia filo, i. e. are held by a frail tenure, O.— To hang in the air, be suspended, float, hover, overhang: Nunc scopulus raucis pendet adesus aquis, O.: Hi summo in fluctu pendent, V.: Dumosā pendere procul de rupe videbo (capros), V.: olor niveis pendebat in aëre pennis, O.: litus, quod pendeat, overhangs, O.— To hang about, loiter, tarry, linger: nostro in limine, V.— To hang down, be flabby, be flaccid, be weak, have no strength: fluidos pendere lacertos, O.: Pendentes genas aspice, Iu.—Fig., to hang, rest, depend, be dependent: quoniam opes eius ex patre suo penderent, S.: ex alterius voltu ac nutu, L.: spes pendet ex fortunā: ex quo verbo tota causa pendebat: vectigalia perlevi saepe momento fortunae pendere: in sententiis omnium civium famam nostram pendere: De te pendens amicus, devoted to you, H.: ex te tota pendebat, Ct.: tyrannus, Cum quo fatum pendebat amici, Iu.—Of the attention, to hang, give close attention, be absorbed, gaze fixedly: (Dido) pendet iterum narrantis ab ore, V., O.— To be suspended, be interrupted: pendent opera interrupta, V.— To be in suspense, be uncertain, hesitate, be irresolute, be perplexed: animus tibi pendet? T.: nolo suspensam plebem obscurā spe pendere: pendeo animi exspectatione Corfiniensi: sollicitis ac pendentibus animi, L.: pendebat adhuc belli fortuna, was in doubt, O.
    * * *
    pendere, pependi, - V
    hang, hang down; depend

    pendeo ab ore -- hang upon the lips, listen attentively

    Latin-English dictionary > pendeō

  • 7 suspendō

        suspendō dī, sus, ere    [subs (see sub)+pendo], to hang up, hang, suspend: reste suspensus, L.: Oscilla ex altā pinu, V.: tignis nidum, V.: Stamina suspendit telā, O.: in trutinā Homerum, Iu.: Nec sua credulitas piscem suspenderat hamo, had caught, O.: (pueri) Laevo suspensi loculos lacerto, with satchels hanging on their arms, H.: (tellurem) sulco, i. e. turn up, V.— To choke to death by hanging, hang: arbori infelici suspendito: se de ficu.—Of votive offerings, to hang up, dedicate, consecrate: votas suspendere vestīs, V.: Vestimenta maris deo, H.—Of buildings, to build on arches, hang, support, prop: quod ita aedificatum est, ut suspendi non possit: duo tigna suspenderent eam contignationem, propped, Cs.: suspenso furculis muro, L.—Of the looks, to fix, hang: Suspendit pictā voltum mentemque tabellā, H.— With naso, to turn up the nose at, sneer at: naso suspendis adunco Ignotos, H.: omnia naso, H.— Fig., pass, to depend, rest: nec extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes, dependent upon externals.—To hang up, suspend, make uncertain, render doubtful, keep in suspense: medio responso rem, L.: omnium animos exspectatione, Cu.— To hang up, stay, stop, check, inter rupt, suspend: fletum, O.: lacrimas, O.
    * * *
    suspendere, suspendi, suspensus V
    hang up, suspend

    Latin-English dictionary > suspendō

  • 8 titubō

        titubō āvī, ātus, āre,    to stagger, totter, reel: annisque meroque, O.: domum est reversus titubanti pede, Ph.: vestigia titubata, tottering, V.— —In speech, to stammer, stutter, hesitate: mente ac linguā titubante: (versus) debilitatur, in quācumque est parte titubatum, i. e. uttered falteringly.—Fig., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed: cave ne titubes mandataque frangas, H.: omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus, N.: si quid forte titubatum est, ut fit in bello.
    * * *
    titubare, titubavi, titubatus V
    stagger, totter; falter

    Latin-English dictionary > titubō

  • 9 expectatio

    expectation; suspense

    Latin-English dictionary > expectatio

  • 10 exspectatio

    expectation; suspense

    Latin-English dictionary > exspectatio

  • 11 ambigo

    amb-ĭgo, ĕre ( perf. tense not used), v. n. [ago].
    I.
    Lit., to go about or around:

    ambigens patriam et declinans,

    Tac. A. 6, [p. 102] 15 fin.
    II.
    Trop., to wander about; to waver, hesitate, be undecided, to doubt, be in suspense (syn. dubito; class., but mostly in prose).—In this sense in Cic. either impers. or pass.
    a.
    Impers.:

    Quale quid sit, ambigitur,

    is uncertain, Cic. de Or. 2, 26:

    omnis res eandem habet naturam ambigendi, de quā disceptari potest,

    i. e. admits of arguments for and against, id. ib. 3, 29:

    ambigitur, quotiens uter utro sit prior,

    Hor. Ep. 2, 1, 55:

    de nomine ipso ambigi video,

    Plin. 33, 1, 4, § 10:

    adspici aliquando eam volucrem, non ambigitur,

    it cannot be doubted, Tac. A. 6, 28.—
    b.
    Personal:

    cui rei primum occurreret, ambigebat,

    Just. 29, 4:

    Alexandrum regnum Asiae occupaturum haud ambigere,

    Curt. 3, 3; Tac. A. 12, 65:

    causa, de quā tu ambigis,

    Gell. 14, 2:

    ambigebant de illis,

    Vulg. Act. 5, 24.—
    c.
    Pass.:

    ambigitur status, in quo etc.,

    Lucr. 3, 1074:

    in eo jure, quod ambigitur inter peritissimos,

    of which there is a doubt, Cic. de Or. 1, 57; 2, 24:

    in eis causis, quae propter scriptum ambiguntur,

    id. ib. 2, 26.—
    III.
    Transf.
    A.
    To argue, debate about something:

    ut inter eos, qui ambigunt, conveniat, quid sit id, de quo agatur,

    Cic. Fin. 2, 2:

    ambigere de vero,

    id. Or. 36.—
    B.
    To contend, dispute, wrangle, etc.: vicini nostri ambigunt de finibus, * Ter. Heaut. 3, 1, 90:

    ambigunt agnati cum eo, qui est heres,

    Cic. Inv. 2, 42:

    de fundo,

    id. Caecin. 8:

    de hereditate,

    id. Verr. 2, 1, 45:

    de regno,

    Liv. 40, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > ambigo

  • 12 ango

    ango, xi, ctum, and anxum, 3, v. a. ( perf. and sup. rest only on the assertion in Prisc. p. 895 P.; Diom. p. 366 P.; part. anctus, Paul. ex Fest. p. 24 Müll.; acc. to Prisc. l. c., the sup. is sometimes anxum; cf. Struve, 214) [the root of this word is widely diffused: ankos, a bend, hollow; whence, valley, ravine; from the notion of closeness, come anchô = to press tight, to strangle, throttle; ango; Germ. hangen, hängen; Engl. hang; angustus, anxius, anxietas; old Germ. Angust; Germ. Angst = Engl. anguish; from the notion of being bent, come ancus anculus, a crouching slave, ancora = Gr. ankura; angulus = Germ. Angel, Engl. angle; old Germ. Angul, a hook; Gael. ingle = nook for the fire, fireplace; ancale = ankalê, Engl. ankle; ancon, and the pr. names Ancon and Ancona; uncus, curved, crooked; ungula, claw; unguis, claw, nail; cf. Sanscr. ahus, close; ahas, anguish; ankāmi, to bend; ankas, the lap (sinus), a hook; for the other Greek words belonging to this group, v. L. and S. s. vv. ankos and anchô].
    I.
    Lit., to bind, draw, or press together; of the throat, to throttle, strangle (so anchô; in this signif. antiquated; hence, in class. perh. only in the poets; in prose, instead of it, suffocare; cf. Diom. p. 361 P.):

    angit inhaerens Elisos oculos et siccum sanguine guttur,

    Verg. A. 8, 260; so id. G. 3, 497:

    cum colla minantia monstri Angeret,

    Stat. Th. 4, 828; 6, 270; Sil. 13, 584.—Hence, of plants, to choke, Col. 4, 2, 2; 6, 27, 7 al.—
    II.
    Metaph.
    A.
    To cause (physical) pain; hence, angi, to feel or suffer pain, Plin. 10, 60, 79, § 164. —
    B.
    Most freq. of the mind, to distress, torment, torture, vex, trouble; and angi, to feel distressed, to suffer torment, etc.:

    illum incommodis dictis angam,

    Plaut. Cas. 2, 1, 11: cura angit hominem, * Ter. Phorm. 1, 3, 8; * Lucr. 4, 1134:

    cruciatu timoris angi?

    Cic. Off. 2, 7, 25:

    multa sunt, quae me sollicitant anguntque,

    id. Att. 1, 18:

    angebar singularum horarum exspectatio ne,

    id. ib. 9, 1 et saep.; Liv. 2, 7; 21, 1 al.:

    ne munere te parvo beet aut incommodus angat (cruciet, cum non vult dare quod poscis, Cruqu.),

    Hor. Ep. 1, 18, 75:

    ad humum maerore gravi deducit et angit,

    id. A. P. 110:

    poëta, meum qui pectus inaniter angit,

    puts in torturing suspense, id. Ep. 2, 1, 211 al.:

    Pompeius... curis animum mordacibus angit,

    Luc. 2, 680 sq.:

    Ea res animum illius anxit,

    Gell. 1, 3:

    (aemula eam) vehementer angebat,

    Vulg. 1 Reg. 1, 6.—With de (in respect to):

    de Statio manumisso et non nullis aliis rebus angor,

    Cic. Att. 2, 18 fin.:

    de quo angor et crucior,

    id. ib. 7, 22.—Sometimes with gen. (on this const. cf. Roby, II. §

    1321): absurde facis, qui angas te animi,

    Plaut. Ep. 3, 1, 6:

    (Sthenius) angebatur animi necessario, quod etc.,

    Cic. Verr. 2, 34, 84. But Cic. also uses the abl.:

    angor animo,

    Brut. 2, 7: audio te animo angi, Fam. 16, 142; and acc. to some edd. Tusc. 1, 40, 96 Seyff. (v. further on this gen. s. v. animus).

    Lewis & Short latin dictionary > ango

  • 13 pendeo

    pendĕo, pĕpendi, 2, v. n. [ intr. of pendo, q. v.], to hang, hang down, be suspended.
    I.
    Lit., constr. with ab, ex, or in and abl.; also ( poet.), with abl. alone, or with de: pendent peniculamenta, Enn. ap. Non. 149, 32 (Ann. v. 363 Vahl.): in candelabro pendet strigilis, Varr. ap. Non. 223, 7:

    in arbore,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    sagittae pende, bant ab umero,

    id. ib. 2, 4, 34, §

    74: ex arbore,

    id. ib. 2, 3, 26, §

    66: ubera circum (pueri),

    Verg. A. 8, 632:

    horrida pendebant molles super ora capilli,

    Ov. P. 3, 3, 17:

    capiti patiar sacros pendere corymbos,

    Prop. 2, 23, 35 (3, 28, 39):

    telum... summo clipei nequiquam umbone pependit,

    Verg. A. 2, 544:

    deque viri collo dulce pependit onus,

    Ov. F. 2, 760.—Of garments:

    chlamydemque ut pendeat apte, Collocat,

    Ov. M. 2, 733:

    tigridis exuviae per dorsum a vertice pendent,

    Verg. A. 11, 577.—Of slaves, who were strung up to be flogged, Plaut. As. 3, 3, 27:

    quando pendes per pedes,

    id. ib. 2, 2, 35:

    ibi pendentem ferit,

    id. Trin. 2, 1, 19; id. Truc. 4, 3, 3; cf. id. Men. 5, 5, 48: quid me fiet nunciam? Theo. Verberibus caedere pendens, id. Most. 5, 2, 45:

    ego plectar pendens, nisi, etc.,

    Ter. Phorm. 1, 4, 43; id. Eun. 5, 6, 20.— Poet., of suspended votive offerings:

    omnibus heu portis pendent mea noxia vota,

    Prop. 4 (5), 3, 17; Tib. 1, 1, 16 (24):

    pendebatque vagi pastoris in arbore votum,

    id. 2, 5, 29:

    pendebit fistula pinu,

    Verg. E. 7, 24:

    multaque praeterea sacris in postibus arma, Captivi pendent currus, etc.,

    id. A. 7, 184.—Of one who hangs himself, Mart. 8, 61, 2:

    e trabe sublimi triste pependit onus,

    Ov. R. Am. 18:

    pendentem volo Zoilum videre,

    Mart. 4, 77, 5.—Of any thing hung up for public notice;

    of the names of persons accused,

    Suet. Dom. 9, Plin. Ep. 4, 9, 1;

    of goods hung up, exposed for sale,

    Phaedr. 3, 4, 1;

    transf., of a debtor whose goods are exposed for sale,

    Suet. Claud. 9 fin. —Prov.: pendere filo or tenui filo, to hang by a thread, i. e. to be in great danger: hac noctu filo pendebit Etruria tota, Enn. ap. Macr. S. 1, 4 (Ann. v. 153 Vahl.):

    omnia sunt hominum tenui pendentia filo,

    Ov. P. 4, 3, 35; Val. Max. 6, 4, 1.—
    B.
    Transf. (mostly poet.; cf. immineo).
    1.
    To hang in the air, be suspended, to float, hover, overhang: per speluncas saxis structas asperis, pendentibus, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37 (Trag. Rel. p. 245 Rib.);

    imitated,

    Lucr. 6, 195:

    hinc scopulus raucis pendet adesus aquis,

    Ov. H. 10, 26:

    dum siccā tellure licet, dum nubila pendent,

    Verg. G. 1, 214:

    hi summo in fluctu pendent,

    id. A. 1, 106:

    illisaque prora pependit,

    id. ib. 5, 206; Curt. 4, 2, 9:

    dumosā pendere procul de rupe videbo (capros),

    Verg. E. 1, 77:

    pendentes rupe capellae,

    Ov. P. 1, 8, 51.—So of birds, which float or hover in the air:

    olor niveis pendebat in aëra pennis,

    Ov. M. 7, 379; 8, 145:

    et supra vatem multa pependit avis,

    Mart. Spect. 21.—

    Of a rapid course: raraque non fracto vestigia pulvere pendent,

    Stat. Th. 6, 638.—
    2.
    To hang loosely together, be unstable, movable:

    opertum (litus) pendeat algā,

    Ov. M. 11, 233.—
    3.
    To hang about, loiter, tarry, linger anywhere:

    nostroque in limine pendes,

    Verg. A. 6, 151.—
    4.
    To hang down, be flabby or flaccid, weak, without strength:

    fluidos pendere lacertos,

    Ov. M. 15, 231:

    pendentesque genas et aniles aspice rugas,

    Juv. 10, 193.—
    5.
    To weigh:

    offula cum duabus costis quae penderet III. et XX. pondo,

    Varr. R. R. 2, 4, 11:

    cyathus pendet drachmas X., mna pendet drachmas Atticas centum,

    Plin. 21, 34, 109, § 185:

    Lucio Titio modios centum, qui singuli pondo centum pendeant, heres dato,

    Dig. 33, 6, 7.—
    II.
    Trop.
    A.
    To hang, rest, or depend upon a person or thing (class.); constr. with ex, in, ab, the simple abl., or de:

    tuorum, qui ex te pendent,

    Cic. Fam. 6, 22, 2:

    spes pendet ex fortunā,

    id. Par. 2, 17:

    ex quo verbo tota causa pendebat,

    id. de Or. 2, 25, 107; id. Fam. 5, 13, 1:

    hinc omnis pendet Lucilius,

    Hor. S. 1, 4, 6:

    an ignoratis. vectigalia perlevi saepe momento fortunae pendere?

    Cic. Agr. 2, 29, 80:

    salus nostra, quae spe exiguā extremāque pendet,

    Cic. Fl. 2, 4:

    tam levi momento mea apud vos fama pendet,

    Liv. 2, 7, 10:

    pendere ex alterius vultu ac nutu,

    id. 39, 5, 3:

    oblite, tuā nostram pendere salutem,

    Sil. 3, 109: in sententiis [p. 1328] omnium civium famam nostram fortunamque pendere, Cic. Pis. 41, 98:

    ex ancipiti temporum mutatione pendere,

    Curt. 4, 1, 27; Luc. 5, 686:

    deque tuis pendentia Dardana fatis,

    Sil. 13, 504; Hor. Ep. 1, 1, 105:

    tyrannus, cum quo fatum pendebat amici,

    Juv. 4, 88.—
    B.
    To hang upon a person's words, to gaze fixedly, listen attentively to ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    haereo): (Dido) pendet iterum narrantis ab ore,

    Verg. A. 4, 79:

    narrantis conjux pendet ab ore viri,

    Ov. H. 1, 30:

    ab imagine pendet,

    Sil. 8, 93; cf. Quint. 11, 3, 72:

    pervigil Arcadio Tiphys pendebat ab astro,

    Val. Fl. 1, 481:

    attentus et pendens,

    Plin. Ep. 1, 10, 7:

    ex vultu dicentis pendent omnium vultus,

    Sen. Contr. 9, 23, 5.— Poet., with a terminal clause:

    e summo pendent cupida agmina vallo, Noscere quisque suos,

    Stat. Th. 10, 457.—
    C.
    To be suspended, interrupted, discontinued ( poet. and in post-class. prose):

    pendent opera interrupta,

    Verg. A. 4, 88:

    mutui datio interdum pendet,

    Dig. 12, 1, 8:

    condictio pendet,

    ib. 7, 1, 12 fin.:

    actio negotiorum gestorum pendeat,

    ib. 3, 5, 8; 24, 1, 11:

    pendet jus liberorum, propter jus postliminii,

    Just. Inst. 1, 12, 5.—
    D.
    To hang suspended, be ready to fall:

    nec amicum pendentem corruere patitur,

    Cic. Rab. Post. 16, 43.—
    E.
    To be in suspense, to be uncertain, doubiful, irresolute, perplexed (cf. haesito):

    animus tibi pendet?

    Ter. Ad. 2, 2, 18:

    nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    ne diutius pendeas,

    id. Att. 4, 15, 6:

    quia quam diu futurum hoc sit, non nimis pendeo,

    Sen. Ep. 61, 2:

    mortales pavidis cum pendent mentibus,

    Lucr. 6, 51.—Esp. freq.:

    pendere animi (locative case, v. Kühnast,

    Liv. Synt. p. 39):

    Clitipho cum spe pendebit animi,

    Ter. Heaut. 4, 4, 5:

    exanimatus pendet animi,

    Cic. Tusc. 4, 16, 35:

    pendeo animi exspectatione Corfiniensi,

    id. Att. 8, 5, 2:

    animi pendeo et de te et de me,

    id. ib. 16, 12.—With rel.-clause:

    ego animi pendeo, quid illud sit negotii,

    Plaut. Merc. 1, 2, 18:

    ostendis te pendere animi, quamnam rationem, etc.,

    Cic. Att. 11, 12, 1; id. Leg. 1, 3, 9.—Less freq.: pendere animo: atque animo noctu pendens eventa timebat, Cic. poët. ap. Non. 204, 8.—In plur.:

    animis: quodsi exspectando et desiderando pendemus animis, cruciamur, angimur,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    sollicitis ac pendentibus animis,

    Liv. 7, 30 fin. dub. (al. animi, v. Drak. ad loc.).—With cum:

    plebs innumera mentibus cum dimicationum curulium eventu pendentem,

    Amm. 14, 6, 26.—Law t. t., to be undetermined, to await decision:

    pendente condicione,

    Gai. Inst. 2, 200; 1, 186; 3, 179.—
    F.
    To have weight or value:

    bona vera idem pendent,

    Sen. Ep. 66, 30 (Haas; al. pendunt).—Hence, pendens, entis, P. a.
    A.
    Hanging; in econom. lang., of fruits not yet plucked or gathered:

    vinum,

    Cato, R. R. 147:

    vindemia,

    Dig. 19, 1, 25:

    olea,

    Cato, R. R. 146:

    fructus,

    Dig. 6, 1, 44. —
    B.
    Pending; hence, in jurid, Lat., in pendenti esse, to be pending, undecided, uncertain:

    quando in pendenti est, an, etc.,

    Dig. 38, 17, 10:

    in pendenti est posterior solutio ac prior,

    ib. 46, 3, 58; 7, 1, 25:

    in pendenti habere aliquid,

    to regard a thing as uncertain, doubtful, Dig. 49, 17, 19 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > pendeo

  • 14 sollicito

    sollĭcĭto ( sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.
    I.
    Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito;

    ubicumque unguentum est, ungor,

    keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10:

    nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus,

    Lucr. 5, 162:

    pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos,

    id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so,

    tellurem,

    Verg. G. 2, 418:

    herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat,

    Ov. F. 4, 396:

    remis freta,

    Verg. G. 2, 503:

    spicula dextrā,

    id. A. 12, 404:

    totum tremoribus orbem,

    Ov. M. 6, 699:

    stamina docto Pollice, pregn.,

    excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra):

    stomachum vomitu, alvum purgatione,

    to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2:

    hic (spiritus naturae), quamdiu non... pellitur, jacet innoxius... ubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc.,

    stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2:

    sollicitavit aquas remis,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 2:

    lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis,

    id. Idyll. 1, 3:

    seu remige Medo sollicitatur Athos,

    id. Ruf. 1, 336:

    Maenalias feras,

    to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14:

    ne salebris sollicitentur apes,

    Col. 9, 8, 3.—Of a river:

    cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat,

    Sen. Q. N. 3, 27, 9.—In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.—
    B.
    To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.:

    sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen,

    Lucr. 4, 1037.—
    II.
    Trop., = sollicitum facere.
    A.
    With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.
    1.
    Of the body (very rare and poet.):

    mala copia Aegrum sollicitat stomachum,

    distresses, Hor. S. 2, 2, 43. —
    2.
    Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.
    (α).
    To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one's self:

    nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis,

    Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 50:

    sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier?

    Ter. And. 4, 2, 6: egon' id timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10:

    aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum?

    id. Hec. 4, 4, 54:

    me autem jam et mare istuc et terra sollicitat,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1:

    an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet?

    id. Fam. 2, 16, 5:

    multa sunt quae me sollicitant anguntque,

    id. Att. 1, 18, 1:

    ne cujus metu sollicitaret animos sociorum,

    Liv. 45, 28 med.:

    cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret,

    id. 30, 36 fin.:

    desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.—With de:

    de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc.,

    Cic. Rep. 3, 29, 41.— Hence, like verbs of fearing, with ne, that ( lest):

    et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc.,

    Ter. Ad. 1, 1, 11:

    sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent,

    Amm. 14, 7, 9.—Also with quod, like verbs of emotion:

    me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod... nihil a te, nihil ex istis locis... affluxit,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.—
    (β).
    More rarely, to grieve, afflict, make wretched:

    istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci,

    Plaut. Aul. 4, 10, 8:

    sed erile scelus me sollicitat,

    id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16:

    haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium,

    Cic. Brut. 97, 331.—With subject-clause:

    nihil me magis sollicitat quam... non me ridere tecum,

    Cic. Fam. 2, 12, 1.—
    (γ).
    To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare:

    quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas?

    Plaut. Ep. 5, 2, 15; so,

    quae roget, ne se sollicitare velis,

    Ov. A. A. 1, 484:

    temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant,

    Cic. Fin. 1, 16, 50:

    anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans,

    id. Rep. Fragm. 2, 41, 68:

    quoniam rebellando saepius nos sollicitant,

    Liv. 8, 13, 13:

    finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant,

    to disturb the peace, id. 1, 21, 2:

    unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit,

    id. 21, 10, 12; so,

    pacem,

    id. 34, 16 fin.:

    ira Jovis sollicitati prava religione,

    id. 1, 31, 8:

    ea cura quietos (deos) sollicitat,

    Verg. A. 4, 380:

    alium ambitio numquam quieta sollicitat,

    Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2:

    eum non metus sollicitabit,

    id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4:

    et magnum bello sollicitare Jovem,

    Ov. F. 5, 40:

    sollicitatque feros non aequis viribus hostes,

    Luc. 4, 665:

    ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret,

    Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names:

    parce, precor, manes sollicitare meos,

    Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.:

    cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari?

    Plin. 28, 2, 5, § 23.—Hence, pregn.:

    sollicito manes,

    I disturb the dead, Ov. M. 6, 699:

    sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy,

    Manil. 1, 93.—
    B.
    Without the idea of distress or uneasiness.
    1.
    To stir, rouse, excite, incite ( poet. and in post-Aug. prose):

    unicus est de quo sollicitamur honor,

    Ov. F. 6, 10, 76:

    sollicitatque deas,

    id. M. 4, 473:

    vanis maritum sollicitat precibus,

    id. ib. 9, 683:

    quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas,

    Hor. C. 4, 13, 6:

    labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem,

    Mart. 66, 16:

    me nova sollicitat, me tangit serior aetas,

    Ov. Am. 2, 4, 45:

    deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat,

    Sen. Ep. 56, 10.—Hence,
    2.
    To attract, to tempt, to invite ( poet. and in post-Aug. prose):

    si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor,

    Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz:

    nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem,

    Mart. 12, 74, 5:

    cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos,

    Val. Max. 4, 5, 1 ext.:

    non deest forma quae sollicitet oculos,

    Sen. Ep. 88, 7:

    in his (praediis venalibus) me multa sollicitant,

    Plin. Ep. 3, 19, 1:

    quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat,

    Just. 21, 1, 5:

    omni studio sollicitatum spe regni,

    id. 8, 3, 8:

    in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi),

    id. 9, 1:

    sollicitati praeda,

    id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.:

    te plaga lucida caeli... sollicitet,

    Stat. Th. 1, 27:

    magno praemio sollicitatus,

    bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.—So, to attract the attention, occupy the mind:

    ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus,

    Quint. 11, 3, 151.—
    III.
    Transf., to incite one to do something.
    A. 1.
    Absol.:

    servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare,

    Cic. Deiot. 11, 30:

    non sollicitabit rursus agrarios?

    id. Phil. 7, 6, 18:

    sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo,

    id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum;

    sollicitavit quos potuit,

    id. Cael. 13, 31:

    Milo... quos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat,

    Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12:

    ipsam ingentibus sollicitare datis,

    Ov. M. 6, 463:

    pretio sperare sollicitari animos egentium,

    Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.—So esp. milit. t. t.,= temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.:

    ad sollicitandas civitates,

    Caes. B. G. 7, 63:

    Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur,

    id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53;

    7, 54: servitia urbana sollicitare,

    Sall. C. 24 fin.:

    nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos populares... miserunt,

    Liv. 24, 49, 8:

    vicinos populos haud ambigue sollicitari,

    id. 8, 23, 2:

    ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant,

    id. 37, 8, 5:

    num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent,

    id. 42, 19 fin.:

    omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere,

    id. 42, 26 fin.; so,

    diu,

    id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7;

    45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur,

    Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.—
    2.
    With ad and acc.:

    in servis ad hospitem necandum sollicitatis,

    Cic. Cael. 21, 51:

    servum ad venenum dandum,

    id. Clu. 16, 47:

    opifices et servitia ad Lentulum eripiendum,

    Sall. C. 50, 1:

    qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque,

    Liv. 25, 15, 5.—After in:

    cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet,

    Curt. 4, 11, 1.—
    3.
    With ut: civitates sollicitant [p. 1722] ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8:

    se sollicitatum esse ut regnare vellet,

    Cic. Fam. 15, 2, 6:

    missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent,

    Curt. 4, 10, 16.—
    4.
    With gen., gerund., and causa:

    comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos,

    Cic. Cat. 3, 2, 4.—
    5.
    With in and acc. (post-class.;

    the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum,

    Just. 1, 7, 18:

    Alexander in Italiam sollicitatus,

    urgently invited, id. 12, 2, 1:

    Iones sollicitare in partes suas statuit,

    id. 2, 12, 1:

    qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret,

    id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5. —
    6.
    With acc. of abstract objects ( poet.):

    nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam),

    to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.—
    B.
    In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move ( poet. and in postAug. prose):

    antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus,

    induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74:

    quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos,

    Mart. 6, 7, 4:

    cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret,

    Plin. 25, 2, 3, § 6:

    sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant,

    it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1:

    cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret,

    id. Cons. Helv. 10, 10:

    alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit,

    Suet. Dom. 2:

    juvenum... corpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis,

    Stat. Th. 2, 485:

    sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres,

    id. ib. 6, 550:

    ut per praecones susceptores sollicitarent,

    Just. 8, 3, 8:

    Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus,

    id. 12, 2, 1:

    avaritia sollicitatus (= permotus),

    id. 32, 2, 1:

    sollicitatoque juvene ad colloquium,

    allured him to the conference, id. 38, 1, 9:

    hoc maxime sollicitatus ad amicitiam,

    Plin. 6, 22, 24, § 85:

    serpentes sollicitant ad se avis,

    id. 8, 23, 35, § 85:

    hyaena ad sollicitandos canes,

    id. 8, 30, 44, § 106:

    velut vacua possessione sollicitatus,

    Just. 31, 3, 2:

    remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam),

    Suet. Galb. 5:

    quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum),

    Plin. Ep. 3, 6, 4:

    ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant),

    id. 4, 13, 11.—With inf. ( poet.):

    finemque expromere rerum sollicitat superos,

    urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69:

    cum rapiant mala facta bonos... sollicitor nullos esse putare deos,

    Ov. Am. 3, 8, 36; cf.:

    sollicitat spatium decurrere amoris,

    Lucr. 4, 1196.—With ne:

    maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte,

    Ov. M. 9, 683.

    Lewis & Short latin dictionary > sollicito

  • 15 titubo

    tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.
    I.
    Lit. (rare; cf.: vacillo, labo);

    of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,

    Ov. M. 11, 90:

    mero somnoque gravis titubare videtur,

    id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.:

    titubans pes,

    Phaedr. 4, 14, 12:

    vestigia titubata,

    tottering, Verg. A. 5, 332:

    titubat lingua,

    stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.—
    II.
    Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.):

    Licinius titubans,

    Cic. Cael. 28, 66:

    cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,

    Ov. A. A. 1, 598:

    erubuisse, expalluisse, titubasse,

    Auct. Her. 2, 5, 8:

    testes, si verbo titubarint,

    Cic. Fl. 10, 22:

    at vide, ne titubes,

    Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93:

    lacrumans titubanti animo, corde et pectore,

    id. ib. 1, 1, 43:

    hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,

    Nep. Eum. 9, 2:

    quid agat, ne quid titubet,

    Plaut. Ps. 2, 4, 75:

    verum illa ne quid titubet,

    Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11:

    nihil,

    Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.:

    ne quid titubetur,

    Plaut. Mil. 3, 3, 70:

    si quid forte titubatum est, ut fit in bello,

    Cic. Fam. 12, 10, 2:

    versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,

    id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
    A.
    Lit.:

    lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,

    Amm. 24, 4, 28. —
    B.
    Trop., hesitatingly, falteringly:

    titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,

    Auct. Her. 4, 41, 53:

    titubanter et strictim,

    Cic. Cael. 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > titubo

См. также в других словарях:

  • Suspense — (engl. für „Gespanntheit“) ist ein Begriff aus der Theater , Film und Literaturwissenschaft. Er leitet sich von lat. suspendere („aufhängen“) ab und bedeutet so viel wie „in Unsicherheit schweben“ hinsichtlich eines befürchteten oder erhofften… …   Deutsch Wikipedia

  • Suspense-Thriller — Suspense (engl. für „Gespanntheit“) ist ein Begriff aus der Theater und Filmwissenschaft, ebenso wie aus der Literaturwissenschaft, der ein Gefühl der Spannung bei Zuschauern oder Lesern kennzeichnet. Er leitet sich von lat. suspendere… …   Deutsch Wikipedia

  • Suspense — Sus*pense , n. [From F. suspens, a. See {Suspense}, a.] 1. The state of being suspended; specifically, a state of uncertainty and expectation, with anxiety or apprehension; indetermination; indecision; as, the suspense of a person waiting for the …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Suspense account — Suspense Sus*pense , n. [From F. suspens, a. See {Suspense}, a.] 1. The state of being suspended; specifically, a state of uncertainty and expectation, with anxiety or apprehension; indetermination; indecision; as, the suspense of a person… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Suspense (disambiguation) — Suspense refers to the condition of being suspended, or to a feeling of anticipation or anxiety arising from an unknown outcome or uncertain situation. It also may refer to:* Suspense (1913 film), a 1913 silent film * Suspense (1946 film), a 1946 …   Wikipedia

  • SUSPENSE (cinéma) — SUSPENSE, cinéma Les moments de suspense d’un film éveillent un sentiment d’attente angoissée. L’irruption brutale d’un événement dans l’ordre quotidien, si elle est inattendue, ne relève pas du suspense; celui ci est fondé sur la probabilité de… …   Encyclopédie Universelle

  • Suspense (programa radial) — Suspense Director Ted Bliss, John Dietz, Fred Hendrickson, Anton Leader, Elliott Lewis, Norman MacDonnell, William N. Robson, Robert Lewis Shayon, Charles Vanda, Bruno Zirato, Jr. Productor Norman MacDonnell, William Spier, William N. Robson,… …   Wikipedia Español

  • Suspense — Sus*pense , a. [F. suspens, L. suspensus, p. p. of suspendere. See {Suspend}.] 1. Held or lifted up; held or prevented from proceeding. [Obs.] [1913 Webster] [The great light of day] suspense in heaven. Milton. [1913 Webster] 2. Expressing, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • suspense — 1. ‘Expectación por el desarrollo de una acción o suceso, especialmente en una película, obra teatral o relato’: «Toda la historia está llevada con una maestría inaudita, [...] manejando inteligentemente el suspense, la intriga, la zozobra del… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • suspense — sustantivo masculino 1. (no contable) Misterio, emoción, incertidumbre: Siempre cuenta las cosas con mucho suspense. El relato tiene mucho suspense y es emocionante. 2. (no contable) Género cinematográfico o literario cuya característica… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • suspense — suspense, suspension The two words used to be interchangeable in several meanings, but have since gone their separate ways. Suspense is used primarily to denote ‘a state of anxious uncertainty or expectation’, and is common attributively (i.e.… …   Modern English usage

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»